بوی تو...

خوش به حال بوته ی یاسی که در ایوان توست

می تواند هر زمان دلتنگ شد

بویت کند...

علیرضا بدیع

پی نوشت: آقا سید... این شعرایی که براتون اینجا می نویسم درست حال دل خودمه... از بین شعرها اونایی که میخونم یاد شما و خودمون میفتم، واسه شما می نویسمشون اینجا...

خدا میدونه چققققد دلتنگ بوی تنتم ماهم! اون تن بهتر از برگ گل ت... اون تن گرم و مهربونت... دلم تنگه واسه مححححکم بغل کردن و بوییدنت... از اون بغلا که یهو میگفتی آییییی گردنم شکست پریسا! دلم لک زده واسه اون لحظه هایی که عین این عکس صورتامونو به هم میچسبوندیم. بعد من سرمو چپ و راست میکردم دماغمو به دماغت میمالیدم، توم همینکارو میکردی... چند دقیقه همینجوری میموندیم و جفتمون با لبخند به صدای نفسامون گوش میکردیم... منم دلم طاقت نمیاورد، دستمو میذاشتم روی ریشای نرمت، صورت ماهتو با دستای کوچولوم میگرفتم... جفتمون عین دریا آروم میشدیم؛ انگار که هیچی تو عالم نیست جز ما... یادته؟ من که از فرط آرامش میخواستم تو همون حالت چند دقه ای بخوابم! این حرکتو من اول ابداع کرده بودم، توم خیلی دوسش داشتی؛ یادته؟ همیشه پشت بندش یه لبخند ملیح پر از آرامش میزدی، با ذوق میگفتی عین قوهای عاشقیم... قوها هم همینجوری سراشونو میبرن تو هم صورت و نوکاشونو به هم میمالن!

آخ که آرامش واقعی جفتمون فقط وقتایی بود که پیش هم بودیم... خواب واقعی و رویایی فقط همونا بود که سرمون تو بغل هم بود... آخ که چشم دوختن به هم و لمس تن همدیگه، عین قرص والیوم بود! آخ... آخ که خوشبختی فقط همون لحظه ها بود...