می خواهمت چنان که شب خسته خواب را

می جویمت چنان که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم صبح

یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی تابم آنچنان که درختان برای باد

یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته ای چنان که تپیدن برای دل

یا آنچنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می آفرینمت

چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی

با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را...؟

قیصر امین پور

پی نوشت: آقاسید چقد خوبه که شما نوشته های منو دوس دارین، چون خودمم از نوشتنشون خیلی آروم میشم... انگار با خود شما گپ زده باشم.

همیشه دوستت دارم آقا سید... بدون! تک به تک مهربونیات یادمه... شما خیلی بزرگوار بودی همیشه آقا سید... و هستی! حتی یه لحظه محبتات از یادم نمیره بهترینم. کاش میشد یه بار دیگه ببینمت عشقم... دلم برا چشمات لک زده! برا صدای مهربونت، برا شنیدن اسمم با صدای شما، برا دستای گرمت، برا بغل پر از آرامشت... آقا سید یه دونه ی  من!